zondag 20 november 2016

#ikkijknietweg

Afbeeldingsresultaat voor ik kijk niet weg
Het is week tegen de kindermishandeling, waarbij deze hashtag wordt gebruikt op sociale media.
In mijn werk komen we kindermishandeling tegen. Maar wij hebben vooral te maken met situaties waarin we echt veel moeten praten met elkaar of er sprake is van kindermishandeling of niet. De twijfelgevallen. 

Een kind dat na mishandeling bij vader uit huis is geplaatst naar opa en oma. Maar opa en oma zijn zwakbegaafd en verwennen het meisje. Ze hoeft niets te doen, zij doen alles voor haar. Opvoedondersteuning is niet nodig volgens deze grootouders; zij hebben hun zoon toch ook prima groot gebracht?. Ondanks dat de pleegzorgorganisatie heeft aangegeven het gezin niet te kunnen begeleiden heeft de kinderrechter besloten dat het meisje bij zijn familie moet opgroeien. En ze is met haar drie jaar nu erg achter in der ontwikkeling. Mogelijk is ze zelf geen hoogvlieger, maar de vrees is dat ook de onderstimulatie hierbij een rol speelt. Maar de kinderarts wil daar op dit moment de vingers niet aan branden. Nu wordt eerst gekeken of door hulpverlening gericht op het kind het meisje zich gaat ontwikkelen. Ondertussen is het kind gehecht aan deze pleegouders; wat gaan we doen als ze inderdaad straks al twee jaar te weinig gestimuleerd blijkt te zijn? Hoe lang kunnen we toekijken?

Of het meisje van 13 dat opgroeit met een moeder met straatvrees. Het meisje heeft een periode gehad dat ze erg boos en agressief was thuis. Ze is een jaar uithuis geplaatst, met haar ging het daarna goed. De groep waar ze woonde vond na een jaar dat ze terug naar huis kon, want moeder werkte ook goed mee. Maar sinds ze thuis is komen moeder en dochter bijna niet meer van de bank af. In totaal is ze sinds begin dit jaar maar een paar weken naar school geweest. Ze heeft allerlei lichamelijke klachten, maar een oorzaak daarvan wordt niet gevonden. Ik wil het meisje niet opnieuw uit huis plaatsen, want ze gaat, vrees ik, kapot als dat zou gebeuren. Ik denk dat de oorzaak van het probleem bij moeder ligt, maar ik kan haar niet dwingen tot behandeling. Ik probeer haar natuurlijk te stimuleren, maar ze zegt het niet aan te kunnen Trouwens om zich te laten behandelen zal ze ook het huis uit moeten en dat is juist het probleem. De huisarts heeft ook geen oplossing.  Ik heb het gevoel dat ik aan het pappen en nathouden ben. Ambulante hulpverlening voor haar loopt. Schiet dit meisje daar uiteindelijk genoeg mee op?

Of de kinderen van ouders die met elkaar in een complexe scheiding zijn? De kinderen weten dat ouders een grote hekel aan elkaar hebben. En toch moeten ze 2x per week van de ene ouder naar de andere. Ze worden heen en weer geslingerd tussen hun loyaliteiten en hebben duidelijk last van de spanningen. Een van de kinderen is veel overstuur en scheldt zijn moeder voortdurend uit, terwijl de ander vaak bij moeder huilt over hoe vreselijk het is bij papa. Naar mijn idee is geen van beide ouders een slechte opvoeder, maar hun opvoedingsstijlen liggen mijlenver uit elkaar. Er zijn voortdurend verwijten naar elkaar over de wijze waarop de ander met de kinderen bezig is. In oudergesprekken probeer ik duidelijk te maken dat ze met elkaar in gesprek moeten, Dat ze hier en daar compromissen moeten sluiten en dat ze verder de ander moeten respecteren en accepteren zoals hij is. Alles om het spanningsveld waarin de kinderen zich bevinden op te heffen. Maar beide ouders zijn al teveel gekrenkt en toegeven aan de ander, daar zijn ze nog niet aan toe. Als zij dit niet kunnen, wat is dan wel de oplossing? En doen we daar de kinderen dan niet altijd vreselijk te kort mee?

Soms is het bijna fijn als je zeker weet dat er sprake is van kindermishandeling, want dan is ook duidelijk wat er gedaan moet worden om het kind te beschermen. Het zijn echter vaak de casussen die in het licht/donker grijze gebied zitten die het werk zo ingewikkeld maken. En boeiend.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten